Dlaczego stawiam na oryginalność.

Witam wszystkich!

Jak wiecie dzisiaj wypadają 2 urodziny bloga, minęło to tak szybko, że czuję jakby QoF miał już dużo więcej lat na karku, ale nie o tym jest ten post. Pewnie większość z was zastanawia się, czemu moje stylizacje są takie dziwne, kontrowersyjne, często przekombinowane albo co jest dla mnie inspiracją i jak to się zaczęło. Tutaj dostaniecie odpowiedzi na te pytania i troszkę więcej, ale uwaga, jest tego dość dużo! Mam nadzieję, że przebrniecie.

A więc jest to dla mnie sposób wyrażania siebie. Często robienie takich stylizacji jest dla mnie odskocznią od codziennego życia, swego rodzaju wyluzowaniem. Zawsze ceniłam ludzi oryginalnych, ceniłam za pewność siebie, wytrwałość i za to, że nie boją się opinii innych ludzi i szyderczego wzroku, który za nimi podąża i potrafi przeszyć aż do szpiku kości. Zdaję sobie sprawę, że poruszam świat stardollowy i zupełnie inną realną rzeczywistość. Moi drodzy, przyznajcie, że widząc powiedzmy na ulicy w najzwyklejszym większym miasteczku kogoś ubranego inaczej, choćby w buty na wyższych podeszwach, widzicie, że ludzie zmieniają wyraz twarzy na bardziej pogardliwy. To przykre, że społeczeństwo pragnie być szarym tłumem szarych ludzi z szarą osobowością i szarym życiem, gdzie można spotkać kopię na kopi. W pewnym momencie swojego życia, a byłam w sumie jeszcze małą dziewczynką postanowiłam się z tym zmierzyć, spodobało mi się bycie inną. Na początku byłam najzwyklejszym, szarym stardollowiczem, kiedyś coś mnie tchnęło do zmienienia się, głównie też dzięki QoF i fascynacji Japonią. Kiedyś często przeglądałam stylizacje na Tokyo fashion i innych tego typu strony ze stylizacjami z japońskich ulic, podobała mi się tamta popkultura, gdzie za strój nie zostaniesz wyśmiany, bo to jest zbyt bardzo popularne, no chyba, że przez chamskie starsze panie, ale to już niestety tak jest, że niema rzeczy idealnych i trzeba się pogodzić z tym, że zawsze ktoś będzie przeciwko nam. Ludzie zmęczeni szkolnymi mundurkami zarzucają na siebie bardziej kolorowe i odważne stroje, to przecież nic złego. Kiedy kształciłam swój styl to właśnie przeważyło, chyba zbyt bardzo. Zaczęłam coraz częściej kupować dziwne ubrania i zwariowane dodatki. Chciałam też w jakiś sposób się wyróżniać, aby mnie zauważano, aby ktoś mnie docenił za to co robię, aby ludzie rozpoznawali mnie po stylizacjach, abym nie była szarą myszką, jestem trochę zbyt mało samokrytyczna, prościej mówiąc - zbyt wysokie samouwielbienie. Czasami ta cecha przeszkadza mi, a czasem wprost dziękuję, że ją mam. W sumie zawsze lubiłam tworzyć coś z niczego, czego niema nikt inny. Stardoll dał mi możliwość pobawić się modą, normalnie nigdy nie mogłabym się tak ubrać. Jedną z moich cech jest zdolność do przesadzania we wszystkim, co robię. Czasem po prostu nie panuję nad swoimi rączkami i nakładam na doll wszystko, czego myszka dotknie, bo wydaje mi się, że jest na niej zbyt mało rzeczy, że wyglądam zwyczajnie i nijako. Właśnie... wyglądam nijako, nienawidzę tego uczucia, kiedy czuję, że nie jestem zbyt inna, aby się wyróżnić, bo zbyt bardzo się przyzwyczaiłam, ale nie będę się oszukiwać, jest mi dobrze z tą innością.  

Uważam, że bycie bardziej zwariowaną osobą nie jest złe ani straszne. Każdy może przecież wyglądać jak chce, nosić to co chce, KAŻDY BEZ WYJĄTKU. Nie powinniśmy bać się pochopnego oceniania po wyglądzie, to świadczy głownie o głupocie tych ludzi, którzy tak robią, a są to głównie dorośli, których nie znacie, a kogo obchodzi opinia kogoś, kto jest dla Ciebie tylko po raz pierwszy widzianym człowiekiem z ulicy? Ciebie raczej nie powinna. Co on/ona może zrobić? Powiedzieć, że widział/a kogoś dziwnie ubranego na ulicy do swoich znajomych? I tak prawdopodobnie Cię nie znają. A co z przyjaciółmi? Kiedy przyjaciel jest twoim prawdziwym przyjacielem - zaakceptuje to bez względu na wszystko i dodatkowo dowiesz się, że szanuje twoje zainteresowania i to, jak patrzysz na świat. Rodzice powinni to zrozumieć, kiedy wszystko im wytłumaczysz, staraj się robić to bez zbędnych kłótni i podniesionego głosu oraz staraj się akceptować to, że niektóre rzeczy są po prostu nie dla Ciebie, oni się o Ciebie troszczą i nie chcą, abyś chodził/a prawie półnaga, bo taki masz styl. Czasem trzeba przystopować i mieć troszkę rozumu, aby nie przesadzić. Na początku jest trudno, sama przez to przechodziłam, może i każdy ma inny gust i inne upodobania oraz kanony piękna, ale nie można się czuć gorzej od innych tylko za to, ze nosi się glany czy inne zwariowane ciuchy, być gorszym oznacza złe zachowanie i inni powinni postrzegać nas po naszym zachowaniu i kulturze a nie po ciuchach i wyglądzie zewnętrznym. Lepiej się wyróżniać niż być kolejnym szarym człowiekiem, który ślepo podąża za modą, a czuć się źle w swojej skórze. W końcu jesteśmy wolnymi ludźmi i mamy do tego prawo! Oczywiście to tylko motywacja, nikt nie każe wam zmieniać swojego stylu na siłę, ważne, abyście czuli się dobrze w tym co nosicie! To jest najważniejsze, to wy kreujecie swój styl i pogląd na świat, nie dajcie sobą manipulować.

Mam nadzieję, że dobrnęliście do końca, starałam się, aby nie było to takie bardzo długie, ale mam skłonności do rozpisywania się. Skróciłam to dość bardzo, wierzcie lub nie, ale na ten temat mogłabym pisać bardzo, bardzo dużo, bo normalnie też nie wyglądam zbyt "normalnie".

Pozdrawiam serdecznie,

aniula38555